مطلع الفجر/عراق بر استفاده از عوامل شيميايي در جبهه‌هاي جنگ اكتفا نكرد و بارها در مناطق مسكوني، به‌ويژه در روستاها بمب‌هاي شيميايي خود را فرود آورد. بر اساس گزارش‌هاي رسمي حملات شيميايي عراق عليه ايران و برخي مناطق كردنشين عراق به بيش از سي بار مي‌رسد كه مهم‌ترين آنها عبارتند از:
- استفاده از گاز موستارد يا خردل در سردشت در هفتم تير ماه سال 1366. اين يكي از فجيع‌ترين و وحشيانه‌ترين حملات از نوع شيميايي بود.
- بمباران شيميايي بسياري از روستاهاي اطراف ايران در اسفند 1367
- شيميايي ساكنان شهر شلمچه و روستاهاي اطراف آن در اسفند 1367.
اين وحشيانه‌ترين مورد استفاده از عوامل شيميايي بود. بمباران شيميايي شلمچه وسيع‌ترين مورد استفاده از جنگ‌افزارهاي شيميايي از زمان جنگ جهاني اول تاكنون به‌شمار مي‌آيد كه حداقل 5 هزار نفر از مردم كرد و مسلمان اين شهر كشته و 7 هزار تن زخمي شدند و بالاخره بمباران شيميايي روستاهاي اطراف شهرهاي سرپل ذهاب، گيلانغرب و اشنويه در خرداد ماه 1367.
اين چهار مورد مهم‌ترين موارد استفاده از عوامل شيميايي در طول جنگ تحميلي عليه غيرنظاميان توسط عراق بود.اما در واقع شروع استفاده از بمب‌هاي شيميايي توسط عراق در جنگ تحميلي در اوايل جنگ تحميلي در منطقه شلمچه بود كه از اين بمب‌ها به‌طور محدود استفاده شد و براي دومين بار در منطقه ميمك تكرار شد.
عراقي‌ها از آغاز سال 1361 به‌طور پراكنده و علني از عوامل شيميايي كشنده استفاده كردند. در سال 1362، عراق به كاربرد جنگ‌افزارهاي شيميايي در پيرانشهر و حوالي پنجوين مبادرت ورزيد. ايران حادثه پنجوين را جنايت جنگي ناميد و مجروحين جنگ شيميايي به بيمارستان‌هاي تهران اعزام شدند. از اين پس عراق به‌طور مكرر در عمليات‌هايي چون والفجر 2، والفجر 4، خيبر، بدر و بعدها در والفجر 8 و كربلاي 5 از شيميايي استفاده كرد.
27 اسفند 1362 عراق براي اولين بار در تاريخ جنگ‌هاي دنيا از گاز اعصاب استفاده كرد. در اواخر سال 1362 عراق به علت علني شدن ابعاد گسترده كاربرد اين جنگ‌افزارها در جنگ با ايران در مجامع بين‌المللي مجبور به توقف موقتي استفاده از آنها شد.
اما استفاده از جنگ‌افزارهاي شيميايي در بعد وسيع توسط عراق از اوايل زمستان 1364 كه رزمندگان ايران توانستند شهر فاو را تصرف نمايند، مجدداً آغاز شد. در اوايل سال 1366 عراق بار ديگر از جنگ‌افزارهاي شيميايي به‌طور انبوه در جبهه مركزي سومار استفاده كرد.
پس از عمليات والفجر 8 ، نيروهاي عراقي به طرز بي‌سابقه‌اي از مواد سمي شيميايي استفاده كردند. حدود هفت هزار گلوله توپ و خمپاره حاوي مواد سمي عليه مواضع ايران شليك شد. در طول 20 روز هواپيماهاي عراق بيش از هزار بمب شيميايي در صحنه عمليات فرو ريختند و متجاوز از 30 تهاجم شيميايي عليه هدف‌هاي غيرنظامي در ايران انجام شد و اين به معناي رقم خوردن فجايعي در سردشت و حلبچه بود كه با فجايعي همچون بمباران اتمي شهرهاي هيروشيما و ناكازاكي ژاپن به دست آمريكا قابل مقايسه است.