ضرورت تدبیر برای امیدواری بیشتر/ بیکاری درد نهفته است

مطلع الفجر–مهدی تدین/*بیست و نهم بهمن، بیانات مقام معظم رهبری در دیدار با مردم آذربایجان بسیار حائز اهمیت بود. بیاناتی که در چند محور اصلی ارائه شد:
1- تشکر از ملت
2- نفی آشتی ملی
3- نقد مسئولان
جای بسی شکر است که رهبری یک نظام، خود از ملت برای آن راهپیمائی میلیونی که به راستی آبروی نظام بود و یک رفراندوم برای ادامه ی حیات نظام اسلامی، تشکر می کند و در عین حالل حقایق را مطرح کرده آن گونه که خود گویی در میان ملت زیسته و دردهای ملت را به خوبی می شناسد.
ایشان به صراحت فرمودند: « این حضور مردمی در بیست‌و‌دوّم بهمن را به حساب گلایه نداشتن آن ها از فعّالیّت های ما مسئولان به حساب نیاورید. مردمم گله‌مندند». می بینیم که حتی خودشان را از مسئولان جدا نکرده و نارضایتی مردم از مسئولان را متوجه خود نیز دانستند و این در حالی است که بنا بر اصولی که در قانون اساسی مشخص شده قوه ی مجریه وظیفه ایجاد رفاه عمومی را دارد. با این حال رهبری انقلاب از سر لطف خود را در کنار مسئولانی قرار دادند که مردم نمره خوبی به عملکرد ایشان نمی دهند.
اما به راستی می توان نمره قابل قبولی در کارنامه دولت تدبیر و امید گذاشت؟

دولتی که با شعارهای دهان پر کن و وعده های گزاف و همچنین نسبت دادن خود به چهره هایی نه چندان موجهه توانست 18 میلیون از آراء شرکت کنندگان در انتخابات را به خود جلب کند در میانه راه چه کرد؟ به راستی عملکرد منفی دولت بسیار مردم را دلسرد کرده است.
این سخنی درست است که مثلث اقتصاد، ارتش و علم باید تقویت شود تا کشوری به عنوان قدرتی قابل توجه بتواند در عرصه ی بین المللی عرض اندام کند. اما ایران پس از انقلاب اسلامی که بهه راستی از سیطره ی قدرت ها خارج شد در این راستا چه عملکردی داشته است؟

دولت هایی که آمدند بیش از همه وارد عرصه ی اقتصاد شده اما اقدامات بلند مدتی برای بهبود وضعیت اقتصادی کشور صورت ندادند به گونه ای که پس از تحریم های سخت آثار اقدامات دولت ها بروز کرد.
تحریم ها به نوبه ی خود آسیب هایی به بدنه ی اقتصادی کشور وارد آورد که به وضوح قابل مشاهده بود. اما در این وانفسا دولت تدبیر و امید با وعده ای عوامفریبانه فقط و فقط با هدف جلب آراء پای بهه میدان نهاد. اقتصادی که باید تمام مشکلاتش در 100 روز حل می شد. ابتدا مهار تورم و بعد رونق اقتصادی. اما از حرف تا عمل فاصله بسیار است.
دولت برای حل مشکل اقتصاد ساده ترین راه را انتخاب کرد. متوقف کردن پروژه های عمرانی، ممانعت از اعطای وام، افزایش درصد مالیات ها، افزایش بهای انرژی، متوقف نمودن پرداخت یارانه به اقشارر پردرآمد و راهکارهایی از این قبیل که هم تورم مهار می شد و هم با مالیات هایی که به دست می آمد، کسری فروش نفت جبران می گردید.

اما حقوق های نجومی از یک سو و اظهارات وزیر اقتصاد که شب پرداخت یارانه ها را مصیبت عظمی می دانست از سوی دیگر تناقضی در اذهان پدید آورد. همچنین برجام که دولت امید بسیاری به آن داشت تا یک رضایت اقتصادی ایجاد شود عملا با شکست مواجه شد. علاوه بر این افزایش آمار بیکاری در کشور نشان داد که دولت نه تنها در حل مشکلاتی که به ادعای خودش از دولت قبل به ارث برده ناتوان است، بلکه مشکلاتی دیگر نیز بر آن افزوده.
در چنین شرایطی حتی اقتصاددانان حامی دولت نیز به منتقدان دولت تبدیل شده اند و برای حل مشکلات می باید یک دولت مقتدرتر وارد میدان شود و تدبیر بیشتری به خرج دهد. اما مردم  وجود این مشکلات آمدند.

نابرابری در اعطای حقوق و مزایا را مشاهده کرده، اختلاسی به مراتب بزرگتر از اختلاس سه هزار میلیاردی را دیدند، درد بیکاری را در سینه نهفتند اما باز هم آمدند. دولت باید بداند که برای مردم کاری نکرده و این رفراندوم هر ساله بهمن ماه برای انقلابی است که خود مردم به آن امیدها دارند.
*(پژوهشگر و کارشناس تاریخ)