سرویس: اجتماعیکد خبر: 111651|09:26 - 1397/03/20
نسخه چاپی

نگاهی به برنامه‌های رسانه ملی در رمضان؛

تلویزیون رمضان از تب و تاب افتاد/ تکرار و کلیشه، دست از سر تلویزیون بر نمی دارد

تلویزیون رمضان از تب و تاب افتاد/ تکرار و کلیشه، دست از سر تلویزیون بر نمی دارد
مطلع الفجر:سریال های امسال ماه رمضان به گونه ای ساخته شده است که غم از سر و رویش می بارد، دیگر از طنزهای انتقادی سال های گذشته و ساعت خوش هایی که همه منتظر بودند پس از افطار ببینند خبری نیست.

 مطلع الفجر/ماه رمضان امسال با یک جریان سریالی جدید شروع شد، سریال هایی که با همه جذابیتشان آمده اند تا اشک تماشاچی را دربیاورند و هنوز انگار این باور غلط در ما از بین نرفته است که ماه رمضان ماه میهمانی خداست و جدای از شهادت مولای متقیان حضرت علی علیه السلام که در این ماه است برخی تصور می کنند که از ابتدا تا انتهای این ماه باید پای برنامه «ماه عسل» و سریال ها اشک بریزند.

این موضوع تقصیر مخاطب نیست، سریال های امسال ماه رمضان به گونه ای ساخته شده است که غم از سر و رویش می بارد، دیگر از طنزهای انتقادی سال های گذشته و ساعت خوش هایی که همه منتظر بودند پس از افطار ببینند خبری نیست، حالا این روزهای تلویزیون تکرارهای مکرری شده است که دیگر چنگی به دل نمی زند و در مقایسه با برنامه های دهه 70 و 80 دیگر دوست داشتنی و جذاب نیست.

* روزهایی که برنامه های تلویزیون، تاج سر بود

هر چند که تلویزیون دهه 70 تولید سریال های ماه رمضان در الویت برنامه هایش نبود اما این برنامه ها را آنچنان با ظرافت و نکته سنجی می ساخت که به مذاق هر ببیننده ای خوش آید.

درست سال 80 بود که تلویزیون انگار رگ خواب ببینده های رمضانی را پیدا کرده بود و به سلیقه آنها فیلم می ساخت به طوری که بیننده ها از سریال های ماه رمضان استقبال زیادی می کردند اما این استقبال ره‌آورد خوبی که داشت این بود که کارگردانان را ملزم به ساخت سریال های کرد که تا آن زمان تاریخ تلویزیون به خود ندیده بود و می رفت تا از بازیگرانی سوپر استار بسازد.

کارگردانان و گروه کمدین آن ها توانستند بیننده ها را برای ساعاتی پای گیرنده ها بنشانند به طوری که حتی کودکان هم لحظات شروع سریال های او را می دانستند و شده بودند پای ثابت بیننده های پرو پا قرص سریال های آن ها.

اما در دهه 90 چه گذشت؛ هفت سال از این دهه می گذرد؛ دهه ای که در آن رنگ و بویی از سیاست گذاری های تولید و ساخت سریال ها و برنامه های جذاب و دیدنی دیده نمی شود و آنچه دیده می شود یک نوع کپی برداری با شکل و شمایل دیگری از سریال های گذشته است که نتوانسته مخاطب را راضی کند، چراکه مخاطب دهه 90 با وجود عصر ارتباطات و انواع فیلم هایی که در فضای مجازی و تلویزیون های دیگر کشورها می بیند خوراکی متفاوت می خواهد.

همین موضوع بد سلیقگی در نوع ساخت سریال ها و فیلم ها باعث شد تا مخاطب پرشور دهه 80 از دست برود و این نشان دهنده ضعف تولید و ساخت سوژه های تلویزیونی است که مخاطب را به قهقهرا می کشاند.

از یک سو برای دیدن سریال ها و برنامه های ایرانی تبلیغ می شود که خود نوعی «حمایت از کالای ایرانی» است و از سوی دیگر این طبل توخالی چیزی برای عرض اندام ندارد که ببینده را جذب کند.

حال در این میان«پایتخت» با داستان جذاب و روایت زندگی عادی مردم جامعه بر تخت نشست و استقبال پر رنگ و لعابی داشت اما این موضوع هم نمی تواند ضعف تولیدات تلویزیون را پر کند.

* سینما نیم بها شد، تلویزیون بی بها

برخی معتقدند سینما، اصلی‌ترین رقیب تلویزیون در ماه رمضان است و با همه تلاش هایی که متولیان سینمایی برای جذب مخاطب داشتند و با در نظر گرفتن آیتم هایی فانی مانند نیم بها کردن بلیت در سانس های پیش از افطار و نمایش فیلم تا سحر، عملا می خواستند مخاطبان تلویزیون را به سمت خود بکشاند که تا حدودی هم موفق بودند.

این موضوع از یک سو به سینماهایی که در ایام غیر از ماه رمضان هم غو در آن پر نمی زد کمک کرد اما از سویی دیگر باعث شد که مخاطبان تلویزیون از دست بروند، در این فضای رقابتی، تلویزیون شکست خورد و ترجیح داد با همان سریال های دهه 70 و 80 دست به عصا حرکت کند.

اما در این میان، این شکست زمینه ای شد تا از کارگردانان دانه درشت سینما در تلویزیون استفاده شود و آنها برای دستمزد مطالبه های دوبرابری داشته باشند.

مدیران با این کار می خواستند جبران مافات و شکست خوردگی را در خود حل کنند و اینگونه وانمود کنند که انگار آب از آب تکان نخورده است.

«سر دلبران» برای شبکه اول یک امتیاز طراز اول به حساب می آید؛ «محمدحسین لطیفی» با ساخت این سریال باز هم سری در سرها درآورد در حالی که در سال های گذشته حضورش در سینما کمرنگ شده بود. «سردلبران» داستان یک روحانی است که امام جماعت یک مسجد در یزد بوده و اتفاقات مختلفی برای او رقم می خورد؛ در «سر دلبران»، برزو ارجمند، فرهاد قائمیان، محمد کاسبی، اسماعیل محرابی، جعفر دهقان، کامران تفتی و جهانبخش سلطانی ایفای نقش می کنند.

شبکه دوم سیما دو روز مانده به آغاز ماه رمضان، کمدی «بچه مهندس» را جایگزین «پدر» کرد؛ «بچه مهندس» داستان فردی را در سه مرحله کودکی، نوجوانی و جوانی او روایت می کند؛ در این سریال، بهناز جعفری، بهاره رهنما، برزو ارجمند، ساناز سعیدی، سوگل طهماسبی، نفیسه روشن و افشین سنگ چاپ به ایفای نقش پرداخته اند.

آنتن رمضانی شبکه سوم هم در دست های محمدمهدی عسگرپور است با سریال «رهایم نکن»؛ به نظر می رسد در این سریال دری جدید به روی مخاطب باز شده است و مانند دیگر سریال های رمضانی بی روح نیست؛ در این سریال، امین تارخ، فریبا متخصص، محمدرضا هدایتی، مریم بوبانی، مارال فرجاد، نیما شعبان نژاد، دنیا مدنی و کاظم هژیرآزاد هنرنمایی می کنند.

* برنامه های تلویزیون در اوت

با توجه به این سریال های نه چندان جذاب به نظر می رسد تلویزیون از درجه اول و دوم به درجه سوم رسیده است چون سوژه های تکراری در آن مشاهده می شود؛ سوژه هایی که هر چند تولید کنندگان سریال ها می خواستند با زاویه ای دیگر مخاطب را به تماشا بکشانند اما در این مسیر موفق نشده اند.

علاوه بر سه سریال «سر دلبران»، «پدر» و «رهایم نکن»، «خندوانه» و «ماه عسل» برنامه هایی هستند که تا حدودی توانسته اند مخاطب را به خود جذب کنند اما آنها هم از خاصیت کلیشه ای شدن بهره مند هستند به خصوص برنامه«ماه عسل» که انگار دیگر حرفی برای گفتن ندارد و از سوژه های دم دستی استفاده می کند تا وقت و زمان بگذرد؛ در این برنامه به جز شبی که مادران متفاوت از نقاط کشور دعوت شده بودند دیگر سوژه ها چنگی به دل نمی زند؛ این موضوع با نظر سنجی از چند شهروند به دست آمده است.

نظر شما

دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تایید توسط مدیریت در وب سایت منتشر خواهد شد